Single: Teddybeer Exodus - Neomaan
In 1988 verscheen Bram Vermeulen’s iconische rode wijn. Als het lied 30 jaar later in een bruine kroeg wordt gespeeld, zingt iedereen nog steeds uit volle borst mee. Niet zo vreemd, elke dichter of muzikant schrijft over de geboorte en de dood van de liefde en het blijft ons raken, al duizenden jaren lang. Liedjes over de liefde zijn niet nieuw en toch zullen waarschijnlijk nooit passe zijn. Het is de liefde die ons definieert als persoon, als partner en uiteindelijk zelfs als soort. Liefde is universeel en tijdloos. De schoonste mens doet de vreemdste dingen als hij door cupido’s pijlen wordt geraakt en de domste dingen als zijn of haar hart breekt. Zijn we diep vanbinnen niet allemaal romantici op zoek naar die ene ware? Die ene echte liefde, die ene die onze existentiële eenzaamheid verlicht?
Hij wordt wakker en ze is weg, de kamer is leeg. Al haar knuffels zijn verdwenen en het bed is koud. Toch geniet hij van de stilte en de rust. Hij kijkt met een glimlach naar de tafel waar de laatste ruzie plaatsvond. Hij zucht opgelucht, tot de eenzaamheid hem besluipt en hij alles zou doen om die niet te moeten voelen.
Toen Kevin Van Staeyen (Neomaan, Neonerd, Le Trio Perdu) aan het lied Teddybeer Exodus werkte en later live speelde, klonk van overal de vergelijking met rode wijn. Daarom herschreef hij het refrein in zijn lied over eenzaamheid tot een hommage. Een ode aan de oude meester, een ode aan Bram Vermeulen.
